Donderdag werd ik opgeroepen voor Make a Memory. Of ik naar het ziekenhuis kan komen. Dat kan. Ik kom wat vroeger dan ik heb aangegeven, dat is geen probleem. Een lief klein kindje van iets meer dan een maand oud, met een progressieve stofwisselingsziekte. Een mooi kindje, slapend in zijn bedje. Ik maak wat foto’s met de vaste lens en met de macrolens. In zijn slaap maakt hij bewegingen en lijkt het alsof hij glimlacht. Dat zeg ik ook, de moeder reageert met dat kan nog niet. Dat klopt natuurlijk. Een kindje lacht pas na 5 of 6 weken. Ik ben het alweer vergeten.
Wat voorzichtig moet je zijn met dit soort opmerkingen. Het ligt allemaal zo gevoelig. Vader ligt op bed met zijn telefoon. Heeft andere dingen aan zijn hoofd. Zit niet te wachten op foto’s. Hoe (groot) is het afscheid te moeten nemen van je kindje. De onvoorspelbaarheid, het verlies, het verdriet dat er aan gaat komen, het afscheid. Net terwijl je zo blij bent vader en moeder te zijn geworden. Ik kan me er (gelukkig) niets bij voorstellen. Hoe gedraag je je dan? Is daar een vast patroon voor? Nee. Ik heb nog geen enkele keer hetzelfde meegemaakt terwijl ik al heel wat heb gezien / gefotografeerd. Elke keer op geheel eigen wijze heftig en intiem, dichtbij en op een afstand, machteloosheid en acceptatie. Bijzonder!
Zaterdagnacht, 01.28, telefoon, ze heeft weeën. Ik kleed me aan en rijd naar Zeist. Zwanger van een tweeling en in bad bevallen, het liefst thuis is de wens. Daar aangekomen lijkt het rap te gaan.
Om risico’s te vermijden toch naar het ziekenhuis. Ze stappen samen bij mij in de auto. Bij het ziekenhuis aangekomen nemen de weeën af. De omgeving is weinig inspirerend. Bad wordt opgezet in de ziekenhuiskamer en vult zich langzaam. Als er voldoende water inzit stapt ze erin. Ze heeft geen last van haar omgeving, alleen is het niet de gewenste omgeving. De jonge gynaecoloog is goed op de hoogte van de wensen van de ouders. Zorgvuldig geïnstrueerd door de holistisch verloskundige. Een natuurlijke bevalling. De gynaecoloog geeft duidelijk aan dat ze zal zeggen wanneer haar eigen grenzen worden bereikt mocht het zover komen. Alles wordt aangehoord. Afspraken zijn duidelijk. Toch even een echo en luisteren naar de hartjes van de baby’s. Weeën worden rustig opgevangen. De tijd tikt voorbij en opeens is het 07.30. De weeën zijn nog niet heel krachtig en anders dan bij hun eerste kindje. Verwarrend omdat het veel subtieler is geeft ze aan. Liggen in bed, liggen in bad, staan in bad, wat een topsport is het toch om te bevallen en helemaal van een tweeling. De weeën worden langzaam aan heftiger. Ze komen met flinke tussenposen. Dan besluit haar man ook in bad te gaan zitten. Hij moedigt haar aan en het lijkt te versnellen. Vals alarm. Hij stopt weer uit bad. Zij gaat even op bed om de hartjes van de twee te luisteren. Allebei goed. Weer in bad en dan gaat het snel. Haar man stapt erbij en helpt haar. De eerste komt er met een harde pers uit, nog aan de navelstreng trekt ze haar eerste meisje op haar buik. Bewondering, liefde, opluchting, trots. Ik vind het bijzonder, een kleine dame, echt prachtig, door de tranen heen maak ik foto’s. Ze gaat even op bed met de kleine op haar buik. De andere dame in haar buik doet het nog steeds prima. Ze stappen weer in bad en besluiten toch om de eerste dame los te koppelen. Bij vader in de armen. Dan komen de weeën weer op gang en het gaat vliegensvlug. Hun tweede dochter komt er in het vlies uit. Ik weet niet waar ik kijken moet, wat mooi!!! Het vlies is stug en moet worden opengeknipt. Ze is een beetje bleek en ook zij wordt losgekoppeld. Moeder moet uit bad en terwijl ze eruit stapt stroomt het bloed eruit. De placenta’s hebben ook in een keer losgelaten en liggen al in het water. Er wordt een protocol in werking gesteld. Opeens staan er zeven verpleegkundigen in de kamer, wat een invasie, moeder dwaalt / haakt een soort van af. Ze blijft goed in staat om aan te geven wat ze wel en niet wil. Een infuus, een bloeddrukband, een meter voor de saturatie en vast nog meer. Allemaal met als doel de eventuele ‘bloeding’ te stoppen. Vader zit in bad met hun twee dochters. Prachtig. In alle rust en warmte, met bewondering en vol trots. Ik maak nog wat foto’s en kijk of ik eventueel ergens kan helpen, loop alleen maar in de weg heb ik het idee. Langzaamaan komt er weer rust. Het bloeden wordt minder. Steeds meer mensen van de kamer. Vader stapt uit bad en moeder heeft de twee dames, in allebei haar armen een, en aan de borst. Wat een groot geluk. Vier handjes, twee geheel eigen koppies.
Deze prachtige ouders hebben ondanks de niet zelf ‘gekozen’ / gewenste omgeving vastgehouden aan hun eigen wensen om natuurlijk te bevallen. Er was ruimte bij de gynaecoloog en de hele fijne vertrouwde steun en deskundigheid van de verloskundige met vertrouwen in de tijd die het nam en nodig had. De jonge gynaecoloog zei: Deze bevalling zal ik niet snel vergeten.
Ik ook zeker niet. Ook al zie ik er maar een, dit was een hele bijzondere. Dank jullie wel voor deze mooie ruimte!
Gisteren bij een stel geweest van deze leeftijd. Geweldig. Ze zwemmen, fietsen, doen aan yoga, wandelen en zitten op een circuit bij de sportschool. Ze zijn zo leuk. Ik ga een voorkant proberen te verzorgen van een proefschrift over Hospicezorg. Een uitdaging. Ik heb al heel wat natuurfoto’s gemaakt en nu mensen. Zij twee. Samen, dicht bij elkaar, hoe? Ik heb het nog niet bekeken. Er ontstond wat, dat was wel van toegevoegde waarde. Anders gewoon terug, ze vinden het leuk dat er iemand in hun geïnteresseerd is. Lief stel vond/vind ik. Ook al dondert het wel eens, zei zij.
…. zoals wanneer je een zakje met verf tegen de muur gooit. Een soort octopus vraag ik. Ja, zegt hij, zo. Een alleenstaande man van Marokkaanse afkomst. Ik mocht een foto van hem maken. Hij vertelde zijn hele verhaal vanaf het moment van de diagnose. Ik word nooit meer beter, zei hij. En hij vertelde het verhaal met beide handen, prachtig hoe die heen en weer gingen en uitdrukking gaven aan zijn verhaal.
Een heel lief klein meisje waarop de ouders 11 jaar hadden gewacht (hun zoon is 10) en waarvan ze nu afscheid moesten nemen. Zo verdrietig. Ik mocht erheen voor Make a Memory. Zoveel liefde. Zoveel tranen. Bij de geboorte (10 weken geleden, na 24 weken) woog ze 730 gram. Nu ongeveer 1700. Toch gaat ze het niet redden. Wat een groot verlies.
Gisteren weer in het hospice geweest. Altijd bijzonder. Ik mocht een aantal professionals en vrijwilligers op portret vastleggen, bijzonder. Er was veel ruimte bij de mensen en dat was prettig.
Ik liep ook binnen bij een vrouwelijke patiënt en vroeg haar of ik een portret mocht maken. Nee, zei ze, waarvoor? Ze zei dat ze 52 jaar getrouwd was geweest en dat ze niet opnieuw verkering wilde. Toen ik haar vroeg of ik haar kon verleiden gaf ze aan dat ik een andere keer langs moest komen. Misschien had ze dan wel ruimte. Ik zei graag. Mooi!
Zaterdag 11 februari
Dit weekend kreeg in een reactie van een vader waarvan ik de overleden zoon had gefotografeerd voor de stichting Make a Memory.
Een kort stukje uit zijn mail:
We moesten heel veel beslissingen nemen in korte tijd. Het medisch personeel kwam met het idee van “make a memory”. Dat kenden we niet en natuurlijk stond ons hoofd daar al helemaal niet naar. Toch achteraf erg blij dat we hier op gewezen zijn. We hebben de foto’s en USB stick ontvangen. En konden die pas na enkele dagen openen (emoties/spanning). Zoals verwacht komt er dan ook wel e.e.a. aan emoties/tranen vrij. Wat een geweldige foto’s al kan je dat eigenlijk niet zeggen van een gestorven kindje. We zijn je dan ook zeer zeer erkentelijk. Wat doe je geweldig sympathiek werk en knap dat je dat ook kan. Ik bedoel het is immens verdrietig, zeker een gestorven kindje om daar zo op af te moeten stappen. Vast ook heel moeilijk maar zal ergens ook veel voldoening geven omdat je dat uit liefde voor de ouders doet. Heel heel heel heel veel dank.
Ik vind het bijzonder om dit te ontvangen. Dankbaarheid na een groot verlies. Fijn om te horen dat ze de foto’s waarderen. Daar doe je het toch voor inderdaad, uit liefde voor het overleden kindje en de ouders.
……en wat ik dan zou willen.
Zondag 5 februari was de presentatie van een boek met deze titel. Ik heb twee exemplaren gekocht, een voor mijn ouders. Als ik er zo doorheen blader is het vooral praktisch en eenvoudig dichtbij. Prettig.
Zondag 5 februari
Gisteren mocht ik een familieportret maken. ‘Oma’ werd 65 jaar en wilde graag een fotosessie van haar kinderen en kleinkinderen. Een cadeau van haar man. Zij en haar man hebben drie kinderen (twee zonen en een dochter) en zes kleinkinderen (allemaal jongens).
Hun dochter ken ik vanuit het ziekenhuis toen zij en haar man hun prachtige dochter hadden verloren. Ik kwam daar door het vrijwilligerswerk van make a memory. Hierna mocht ik het afscheid fotografisch vastleggen. Een tijd later hun huwelijk en halverwege vorig jaar hun tweede kindje, een zoon. Hun blijdschap en ook hun verdriet was zo bijzonder en dubbel.
Nu mocht ik een familieportret maken van dit gezin, deze familie. Prachtig. Een levenslijn.
Een nieuwe folder, het is bijna zover. Fijn om nu wat meer weg te kunnen geven dan alleen een visitekaartje. Meer beeld zodat klanten beter kunnen zien wat ik doe. Fijn. Zodra de folders af zijn laat ik het weten.
