Ik krijg een vraag of ik naar het ziekenhuis wil gaan om een klein mannetje te fotograferen dat tijdens de bevalling zuurstoftekort heeft opgelopen. De ouders hebben besloten (in samenspraak met de artsen) hem van de beademing af te halen omdat hij teveel schade heeft. Afschuwelijk. Alles klaar om te ontvangen en met lege handen naar huis. Eigenlijk moet het verboden worden.

Ik kan.

Ik rijd naar de stad en kom in de file. Ik bel naar de afdeling om te zeggen dat ik onderweg ben, maar waarschijnlijk wat vertraging ga oplopen door drukte op de weg. De verpleegkundige zal het doorgeven. Ik parkeer de auto nog redelijk op tijd in de parkeergarage en loop naar de lift. Ik moet naar de achtste verdieping en kom, als ik uitstap, direct bij neonatologie. Ik vraag waar ik moet zijn en word direct naar het echtpaar gebracht. Ze hebben een hele grote ruimte voor zichzelf en zijn daar met z’n drieën en een verpleegkundige. Ik stel me voor en maak direct mijn camera klaar. Het jongetje ligt op de borst bij papa en oogt heel rustig en vredig. Een prachtig mannetje. Ze zien er samen mooi uit. Hun andere zoon wordt opgehaald door de verpleegkundige. Ik probeer beide ouders met hun jongste zoon op de foto te zetten. Aangezien moeder net is bevallen geeft de verpleegkundige aan dat ze niet langer mag staan. Moeder probeert de oudste zoon dichtbij de jongste en haar man te krijgen, hij wil weg, spelen en rondlopen. Ik vraag of moeder ook met hun zoontje wil gaan liggen, net zoals hij bij vader lag. Ja. Vader geeft aan dat hij dan wel hun oudste zoon erbij kan halen om in ieder geval een foto met z’n vieren te hebben. Het kleine blote mannetje wordt op de buik van de moeder gelegd. Ze vraagt of ze haar jurk moet uitdoen. Ik geef aan dat dat wel mooi is, maar dat niets moet. Ze doet haar jurk uit. Dat is prachtig, huid op huid. Zo natuurlijk en dichtbij, intiem en warm. Hij ligt heerlijk. Vader pakt hun andere zoon op en geeft aan dat hij vast ook graag bij mama wil liggen. Ze zijn met z’n vieren heel dichtbij elkaar. De oudste zoon heeft een knuffel in zijn hand, een speen in en gaat er ontspannen bij liggen. Af en toe kijkt hij in de camera als hij deze hoort klikken. Alsof ik er niet ben maak ik foto’s van deze intimiteit. Ik sta op een kruk achter het bed om het tafereel van bovenaf vast te leggen. Moeder zegt met een verdrietige stem dat ze dit thuis moeten doen. Vader is er klaar mee en geeft aan dat het bijna voldoende is. En terecht. Staat er een fotograaf op je lippen terwijl je afscheid moet nemen van je zoon. Niest liever dan rust en stilte om dit samen te kunnen doen. Met aandacht. Ik maak nog wat macro foto’s van zijn prachtige wimpers, zijn lieve dopneus en zijn vingertjes en teentjes. Moeder heeft haar jurk weer aan en ligt naast het kleine mannetje naar hem te kijken. Ik vraag of vader er nog even naast wil liggen en dat wil hij. De bescherming van zijn ouders, één links en één rechts, en dan dat kleine kwetsbare leven in het midden, het komt bij elkaar in de foto. Het lijkt op een groot hart. Ik ben blij dat ik nog net van de ruimte gebruik heb kunnen maken om deze foto voor hen achter te laten. De grote liefde van twee grote mensen voor hun kleine mannetje. Het was weer bijzonder.

Vrijdag 13.00 uur.
Ik ben wat te vroeg en loop door naar de tuin. Een blatend schaap, een ooievaar, een reiger, eenden. Allemaal in jullie tuin. Op een gegeven moment zie ik wat beweging binnen. De overbuurvrouw is bij je in huis. Ze laat me binnen en geeft aan dat ze zelf weg gaat. Ze moet nog naar de kapper. Ik ga binnen zitten en wacht totdat jij uit de slaapkamer komt. We begroeten elkaar. Je zegt dat je net anderhalf uur hebt kunnen slapen naast je man en dat je voelde dat er kracht in je benen kwam waardoor je kon opstaan en je voelde dat het moest gebeuren. Je wil je man van jullie slaapkamer naar de tuinkamer brengen. Je neemt me mee naar de andere kamer waar je man in de kist zal komen te liggen. Een bloemenzee. Prachtige kleurrijke bloemstukken met lieve teksten op de linten. Zo kleurrijk en veelzijdig als je man. En jullie en jullie leven. Ik voel warmte, bewondering, gemis en groot verdriet uit de bloemstukken naar boven komen. Om 13.00 staat de uitvaartverzorger (A) (en een vrouwelijke collega) voor de deur met een busje met daarin de kist die je hebt uitgezocht. A. is dezelfde man als waarmee je je man de laatste verzorging hebt gegeven. Dat heb je gevraagd en daar zijn jullie allebei blij mee blijkt bij zijn begroeting. A. zegt: We moesten even aan elkaar wennen en na 5 minuten ging het goed, begrepen we elkaar. Dat heb jij ook tegen mij gezegd. Je hebt gevraagd of ze A. konden sturen en dat hebben ze gedaan. A. geeft de leiding aan jou. Zoals het hoort en zoals past bij jou. Dat heb je duidelijk laten blijken tijdens jullie eerste ontmoeting. Je tilt samen met hem de kist uit het busje, je aait, ruikt en voelt aan de kist, en probeert deze samen met A. door de zijdeur naar binnen te krijgen. Dat gaat niet. De kist is aan de voorkant breder en jullie zitten al snel vast met de kist.

Dan toch maar een ander plan. Je man op de brancard uit jullie slaapkamer rijden en hem dan in de andere ruimte in de kist leggen (het was andersom bedacht). Wat niet kan, kan niet dus is het al snel een ja. De kist wordt naar de andere ruimte gebracht via de achterdeuren. De kist wordt neergezet op de grond en je aait de kist. Je vindt de kist mooi (hele mooie sterke, grote, min of meer vierkante robuuste kist van licht hout (zowel in gewicht als in kleur)) en hij ruikt lekker. Je vraagt of de deksel eraf mag. Je aait de stof en vraagt of je erin mag gaan liggen. Natuurlijk, geeft de man aan. Je doet je schoenen uit en gaat erin liggen. Dat voelt goed zeg je, nu weet ik tenminste waar mijn man in komt te liggen. Je stapt er weer uit en bent klaar om hem te gaan halen.

De brancard wordt gepakt. Dit heb je eerder meegemaakt, toen je man uit de slaapkamer werd opgehaald door de ambulance. Je weet dat de brancard net door de slaapkamerdeur kan. Dat klopt. A. vertelt wat het plan is. Ook dit weet je al uit ervaring. Je man moet naar het einde van het bed zodat hij makkelijk op de brancard kan worden geholpen. Eerst moet je man worden losgemaakt van het bed en dat wil je graag samen doen met A. alleen. Nadat hij is losgemaakt schuiven en tillen jullie hem naar het einde van het bed. De vrouwelijke collega vraagt of ze moet helpen. Nee, zeg je, ik wil het zelf doen. Heel duidelijk en prettig. Je man ligt op de brancard. Je bent verdrietig, we lopen alledrie even weg uit de kamer om je ruimte te geven. Ik ga toch terug want dit is het beeld dat je graag wilt hebben en ik moet maken om bij jou achter te kunnen laten. Je hebt totaal geen last van mij. Dat voelt fijn. Ik fotografeer en leg vast. Soms blijf ik weg en heb ik achteraf spijt dat ik niet heb gemaakt wat er wel was. Het is een soort strijd tussen maken wat gewenst/gevraagd is, je een soort van paparazzi voelen (onprettig gevoel) en ruimte willen geven omdat de intimiteit van het moment zo niet van mij is. Je zegt tegen hem dat jij ook snel eraan komt. Dat hij niet lang alleen hoeft te zijn. Dat hij niet weet hoeveel indruk hij altijd heeft gemaakt. Gelukkig zijn de huisdieren bij hem. De verbondenheid is zo massaal aanwezig. Prachtig.

Je geeft na verloop van tijd aan dat je klaar bent. We lopen met drie de kamer op en nemen je man mee naar de kamer waar hij in de kist zal worden getild. Je laat het nu meer los en laat de twee uitvaartverzorgers de brancard duwen. In de woonkamer zeg je: Even stoppen hier. Hier is een van de huisdieren overleden en je neemt de tijd met je man om hier te ervaren / voelen en wanneer het tijd is om door te lopen geef je dit duidelijk aan. In de keuken roep je weer duidelijk stop en aai je je man. Dit is jouw terrein lieverd (tegen haar man), hij kookte altijd (tegen ons) en dat zal ik nu zelf moeten leren. Je bent verdrietig. Kust hem en bent dichtbij hem. Ja, zeg je en de brancard mag door naar de kamer waar hij in de kist komt te liggen. A. vertelt wat hem het beste lijkt om te doen en hierbij laat je het nog meer los. Je laatste rit met hem door het huis is gemaakt en de vrouwelijke collega mag steeds iets meer doen. Je man is op de plek van zijn laatste bestemming, hier in jullie huis. Vanuit hier zal hij zaterdag naar de begraafplaats worden gereden. De lamp wordt opgebonden. De kist wordt op een rijdbaar onderstel getild, de brancard op gelijke hoogte met de kist en je man wordt vanaf de brancard in de kist getild. Hij ligt niet goed en dat benoem je meteen. Eerst het laken er nog onderuit en dan leggen we hem recht in de kist geeft de man aan. Oké. Laken er onderuit. Heupen wat rechter. Hij ligt geforceerd met zijn hoofd. Het kussen is te vol, te dik. Je haalt een ander kussen. De uitvaartverzorger vraagt of de sloop die net op bed lag misschien kan worden gebruikt. Nee, die hoort bij een dekbed. Natuurlijk. Je komt terug lopen met het kussen. Het kussen dat in de kist ligt wordt eruit gehaald. Ik zeg misschien kan het wat dunner worden gemaakt. Je ritst het open en het zit vol met houtsnippers. Je loopt ermee naar de tuin en gooit m helemaal leeg. Ik moet lachen, jij ook. Je loopt terug met de hoes en stopt het andere kussen er helemaal in. Het ruikt heerlijk die achtergebleven houtsnippers. Je legt het ‘nieuwe’ kussen onder het hoofd van je man. Beter, veel beter. Je weet precies wat je doet, je volgt wat er in je opkomt, je leeft zo dicht bij je hart dat je weet wat goed voor hem en voor jou is, voor jullie samen. Zo mooi en eigen. Hij ligt er goed bij. Precies in het midden van de openslaande deuren naar de prachtige tuin. Wat een uitzicht. Het laken gaat er overheen want zijn broek is nat geworden door de koeling. De uitvaartondernemers zijn klaar. Ze nemen afscheid. Ik vraag je of ik de bloemstukken en de teksten zal fotograferen. Ja, dat is een goed idee en ik leg alle stukken vast met de bijbehorende linten. Je komt na een tijdje kijken en zegt: Ik vind het fijn dat jij er bent. Dat is groots. Ik geef aan dat ze moet zeggen als ik wegmoet. Nee, zeg je, ik vind het fijn. Nadat alle bloemen op foto zijn vastgelegd kijk ik nog even naar je man. Jij aait hem en de kist. Zijn hoofd gaat heen en weer. Er staat geen rem op het onderstel van de kist. Ik zeg dat ik de installatie wiebelig vind. Als de kinderen die straks komen maar niet schrikken. Inderdaad zeg je en je bedenkt een plan om dat tegen te gaan. Je geeft ook aan dat de matras waar je man op heeft gelegen voor een heel groot deel nat is geworden. Je hebt dit gemeld en direct foto’s gestuurd en ze uitgenodigd om te komen kijken. Ze geloven me zeg je. Ik zeg dat ik je daadkrachtig vind. Ja, zeg je, we waren allebei heel zelfstandig en onafhankelijk. En ik moet direct doorpakken nu en die zelfstandigheid niet verliezen. Ik kijk met bewondering naar je. In het verdriet ben je zo goed in staat om te blijven bedenken wat goed is, wat jij wilt, wat je nog moet organiseren. Ik omhels je en vertrek.

Vrijdagavond een bericht van een vriendin van je. Zij vraagt namens jou of ik in de ochtend wat eerder wil komen want er is nog een aantal bloemstukken bij gekomen. Natuurlijk, half 9? Ja, prima geeft ze aan. Ik zal er zijn.

2/3

Lieve L,

Opeens ben ik in je leven. En jij in dat van mij. De aanleiding is het overlijden van je man. Je lieve, krachtige, bijzondere man die alles kan! Zoals je zelf zo mooi zei. Hij is invoelend, onafhankelijk, heeft zakelijke successen, kan alles in huis, doet ook alles zelf, schildert het hele huis, houdt de tuin bij en nog veel meer. Daarnaast is hij ook echt een man die zijn oerkracht graag laat zien in combinatie met de natuur en de natuurkrachten. En dat is nog lang niet alles.

Woensdag in de ochtend
Ik word gebeld door een voor mij onbekende man. Een oud collega van het hospice heeft mijn naam genoemd. Jij bent zo’n goede fotograaf zegt hij en ik wil je vragen, namens de vrouw van mijn vriend, of je komt fotograferen. Haar man is overleden en ligt thuis opgebaard. Ik zeg dat ik dat graag kom doen. Hij vraagt of ik zaterdag kan en of ik vandaag of morgen ook kan. Ik zeg ja en we praten nog wat. Ik vraag of er mensen om hem heen zijn. Ja, zijn vrouw. Ik geef aan hoe eerder, hoe beter aangezien een overledene snel achteruit kan gaan. Fijn dat je dat zegt, dat neem ik mee naar haar. Hij zegt dat hij later terug zal bellen. Joepie denk ik als ik de telefoon neerleg. Wat fijn om weer dichtbij te mogen komen.

Later op de dag word ik terug gebeld en ik maak een afspraak voor de dag erna. Om half 12 zal ik bij jou zijn.

Donderdag 11.30 uur
Ik kom binnen en wacht even op je. Er zijn twee vriendinnen van je om van alles te regelen voor het afscheid. Je moet nog even je tanden poetsen. Je komt aanlopen. Ik stel me voor en jij geeft aan dat je graag door het huis wilt lopen om over je man te vertellen. Je vindt het fijn dat ik weet wie hij is. Dat is natuurlijk goed. Ik volg je. Je vertelt over zijn zijn, zijn liefde voor jou en jouw liefde voor hem. Je vertelt met bewondering over wie hij is, over hoe hij leeft en wat hij heeft gedaan. Je vertelt over zijn liefde voor de natuur. Je vertelt over jullie huis. Een prachtig huis midden in de natuur. Je geeft aan dat ik nu wat over hem weet en we lopen naar de slaapkamer. Ik zie een bakje yoghurt staan en vraag of dat van jou is. Ja, zeg je, nog geen tijd gehad om te eten. Ik zeg: Eet maar lekker op. En dat doe je. Je bent relaxed. Je laat me alleen in de kamer. Dat vertrouwen is zo fijn en tegelijkertijd bijzonder. Ik word er warm van.

Je man ligt naast je, in jullie bed, onder de deken. Een markant hoofd met prachtige wenkbrauwen. Hij heeft een polo aan en bij zijn voeten ligt een knuffel van een van de huisdieren die jullie hebben gehad. Een ervan is vrij recent overleden. Je hebt ook hier een bijzonder verhaal over verteld. Ik maak wat foto’s en kijk hoe het het beste kan. De ruimte om te mogen bewegen is fijn. Er zitten handdoeken tegen het raam aangeplakt vanwege de zon de afgelopen dagen. Deze dag is het regenachtig en je vraagt de tuinman ze eraf te halen. Ik ben altijd blij met daglicht.

Na je ontbijt kom je erbij en je gaat heerlijk, zo ziet het eruit, naast je man liggen. Je aait hem. Je kust hem. Je houdt hem vast en kijkt met bewondering naar hem. Je vertelt nog meer over hem. Ik vraag je hoe het sterven is gegaan. Je vertelt dat jullie op een avond thuis kwamen uit het ziekenhuis en dat hij een paar uur later is overleden. Wat snel. Je bent rustig, jezelf. Je gaat nog een keer naast hem liggen en vertelt dat je altijd zijn hand vastpakte en dat jullie dan zo in slaap vielen. Ik vraag of je dat ook nu wil doen. Je bent verbaasd over het feit dat hij niet meer stijf is en pakt gretig zijn hand. Je gaat naast hem liggen en ik zie aan je gezicht dat dit je terugvoert naar een bepaald gevoel, je bent er direct in, bij. Ik voel jouw liefde voor je man. Daarna vertel je over jullie ringen en dat je die bij jullie allebei hebt afgedaan. Ik vraag of je deze wil pakken. Ja, zeg je en je pakt ze. Je doet je eigen ring weer aan en schuift die van je man om zijn vinger. Nee, je vindt het niet mooi en doet hem onder je eigen ring bij jezelf aan. Veel beter zeg je en ik maak nog een foto. Ik geef aan dat ik klaar ben. Je loopt mee. Ik omhels je. Ik heb genoten van de ruimte, van de aandacht van jou voor je man, voor het feit dat ik bijna onzichtbaar kon zijn en toch zo dichtbij.

Ik geef aan dat als je behoefte hebt dat ik de dag erna ook kom, ik dat graag doe. Ik zeg: Denk er rustig over na. Je zegt: Ik weet het al. Graag morgen. Om 13.00 uur? Is goed zeg ik, ik ben er.

1/3

De telefoon gaat. Of ik tijd heb om een kindje te fotograferen dat volgende week zal komen te overlijden. Ja, ik kan. Ik fiets naar het ziekenhuis en kom op de afdeling. De moeder is bij het kindje en oogt ontspannen. Ze geeft aan dat ik mag doen wat me goed lijkt en laat me mijn gang gaan. Ze geeft aan dat haar man en hun andere zoontje zo komen. Ik geniet van het mannetje dat elke klik van de camera lijkt op te vangen. Lief. Ik vraag of hij nog lacht. Nee, geeft de moeder aan, dat lukt hem niet meer. Hij heeft een spierziekte en we hebben besloten de beademing er volgende week af te halen omdat hij zo hard achteruit gaat. Het fotograferen van een levend kindje is anders dan van een overleden kindje. Het contact met openstaande ogen is fijn. Als het kindje overleden is ga ik op zoek naar andere mooie, bijzondere kenmerken. De donshaartjes, de wimpers, de gesloten ogen, een oor, een kuiltje, een sproetenpatroon, lange tenen of lange vingers, nageltjes. Vaak vraag ik ook of de ouders uiterlijke kenmerken zien die voorkomen bij hun andere kinderen, bij henzelf of in hun familie. Vaak vertellen ze met trots over een vouw in een oor, het puntige neusje dat zo herkenbaar is of de lange tenen die precies hetzelfde zijn als bij een van de ouders.

Ik heb via de telefoon doorgekregen dat dit hun derde zoon is. Het eerste kindje is (ook) overleden. Ik zeg tegen de moeder dat ze dus drie zonen hebben. Ja, zegt ze, de eerste is ook overleden. Ik vraag of ze allebei dezelfde ziekte hebben? Ja, dat denken we wel. Ik vraag of het op elkaar lijkt hoe de jongens zich ontwikkelen / ontwikkelden. Soms wel, zegt ze, en soms niet. Er is te weinig bekend over deze spierziekte. Bij onze eerste zoon hebben we geen obductie laten doen dus we weten het niet, we denken dat het dezelfde ziekte is. Poeh. Wat heftig. Vader en hun middelste zoon komen binnen. Het zoontje wil spelen met auto’s en heeft geen ‘interesse’ in zijn broertje. Het is niet mogelijk om jonge kinderen ‘te dwingen’ want ze weten precies wat ze willen. En ook qua energie is het altijd even afwachten. Ik probeer met ontspanning ze dicht(er)bij elkaar te krijgen. Hij wil af en toe wel kijken maar wil geen auto geven aan zijn broertje. Van mij, zegt hij de hele tijd. Hij is bang dat hij wat moet afgeven. Aandoenlijk. Zijn broertje kan niet veel meer en toch ziet hij een soort van ‘bedreiging’. Misschien omdat er veel aandacht gaat naar zijn broertje? De omgeving? Voelt hij het verdriet? Is het zijn leeftijd? Wat gaat er in zo’n koppie om? Ik weet het niet. Het is een uitdaging om foto’s te maken waar het gezin wat aan heeft. Daar doe ik mijn best voor.

De ouders zijn nog steeds ontspannen. Vader doet allerlei pogingen om vier handen bij elkaar te krijgen, het lukt niet. Hij laat zijn oudere zoon boven de jongste zweven (als een soort van drone) om ze dicht(er)bij elkaar te krijgen. Ik fotografeer het. Is het de ervaring die hen doet ontspannen? Ze hebben het al een keer meegemaakt. Ze hebben het met elkaar tot hier al gebracht. Ik voel bewondering. Wat fijn dat ze ook ouders zijn van een levende zoon. Niet dat dat het verdriet weghaalt of minder maakt, absoluut niet, wel dat er een andere energie op gang komt. Denk ik. Hoop ik. En dat gun ik hen. Wat hebben zij al veel meegemaakt.

Hospice

Ik krijg een tip van een collega uit het hospice. Je moet eens gaan kijken bij die en die mevrouw op die en die kamer. Ik klop, aansluitend aan een gesprek met een andere collega, bij deze mevrouw aan en kom binnen. Ze is zich aan het opmaken. Prachtig. Ze kijkt om en kijkt me met prachtige blauwe ogen aan. Ik stel me voor en vertel haar dat ik fotogaaf ben in het hospice. Ik zeg er ook bij dat ze sprekende blauwe ogen heeft. Ja, zegt ze, dat hoor ik mijn hele leven al. Dat zei mijn man ook altijd. Ik vraag of de foto die op de tafel staat een foto van haar man is. Ja, dat was mijn man, hij is overleden. Hij had dementie. Hij was wel heel lief. Ik vraag of zij hem tot het laatst toe thuis heeft kunnen houden / verzorgen? Ja, zegt ze, hij werd weer een kind, maar wel een heel lief kind. Hij is thuis gestorven. Fijn.

We praten nog wat door. Ze laat zien waar ze heeft gewoond en vertelt dat het thuis niet meer ging, alleen. Ze heeft haar familie / vrienden / kennissen een verhuisbericht gestuurd zodat ze weten dat ze naar het hospice is verhuisd. Het is hier net een 5-sterren hotel zegt ze. Dat ik dat nog mag meemaken aan het einde van mijn leven. Ik geniet hier.

Ik vraag haar of ik een portret mag maken van haar. Ja, zegt ze. Heb ik de juiste kleding aan? Ik zeg dat ze er prachtig uitziet. Ze vertelt dat ze eigenlijk altijd blauw aan heeft en vandaag toevallig een zwarte trui. Ze heeft een sprekende sjaal om haar schouders heen. Of ze die straks nog mag wisselen? Geen probleem zeg ik. Ze gaat zitten op de rand van haar bed. Ze is open en vindt het spannend. Ik vraag haar of ze een keer diep wil zuchten en dat doet ze regelmatig daarna. Haar schouders zakken. Dat maakt haar rustiger zie ik. Ik fotografeer eerst met mijn analoge camera op statief. Ik vind het fijn voor de mensen die hier liggen, ze verdienen de aandacht, de rust, de ruimte die er ontstaat. Continu kijken, scherp stellen, kijken. En voor mij is het spannend om weg te brengen. Is het goed gegaan? Zijn alle foto’s gelukt? En wat is de beste foto? Het voordeel is ook dan niemand kan vragen: Kijken, kijken, mag ik het even zien? Want ik kan niks laten zien. (En soms is het een goed excuus om nog een keer binnen te mogen komen!) Heerlijk.

Haar nagels zijn gelakt. In een zacht, roze kleur. Ik vraag of ze haar handen dichter bij haar gezicht kan houden omdat haar nagels zo mooi zijn gelakt. Ja, zegt ze enthousiast, dat doet iemand hier ook voor je. Een van de vrijwilligers vindt het leuk om nagels te lakken en ze kwam het vragen. Ik vind het ook leuk en het is zo fijn dat het voor je wordt gedaan.

Dat is natuurlijk wel vaker de situatie. Thuis loopt het niet meer, gaat het niet meer, kost de verzorging teveel energie en hier komen de mensen tot rust omdat er voor hen wordt gezorgd op een aantal vlakken. De aandacht kan naar andere zaken gaan.

Later als ik de collega, die mij heeft verteld dat ik naar deze mevrouw moest gaan, weer spreek zegt ze ook nog iets moois over deze mevrouw. Deze mevrouw had al aangegeven dat ze het hier prettig vindt, ze geniet van de tuin, de rust, de omgeving: Een echt 5-sterren hotel. Daarnaast had ze ook tegen mijn collega gezegd: En als je gaat slapen zegt iemand je: ‘Welterusten’, dat vind ik zo fijn.
Dat dat soort ‘kleine’ dingen zo belangrijk zijn en van waarde, realiseer ik me niet altijd. Zij benoemt het en geniet ervan.