Afscheid
Via de app krijg ik te horen dat een vijfde kindje van een stel dat ik ken plotseling in de buik is overleden. Afschuwelijk. Ik bied aan te komen als zij er behoefte aan hebben. Hij belt me en vraagt: Wat is het beste, hier in het ziekenhuis of thuis? Ze kunnen bellen als ze het gevoel hebben dat ze er behoefte aan hebben, geef ik aan.
Afwachten
Twee dagen wacht ik ‘rustig’ af (denk er regelmatig aan en wil er graag zijn voor ze als het me lukt) en ik word aan het einde van de tweede dag door hen gebeld. Ze zouden het fijn vinden als ik nu kan komen, ze vinden het toch fijn om in het ziekenhuis foto’s te laten maken. Ik kan en stap in de auto.
De kamer
Na 40 minuten ben ik er. Ik ben aangekondigd en wordt naar de kamer gebracht. Ze liggen samen op bed, het kleine prachtige mannetje ligt op zijn blote buik. Ik omhels hen allebei. Haar zus ligt op de bank, ik stel me voor en zij vertrekt vrij snel daarna. De liefde en trots stralen van beide ouders af. Zij kan moeilijk bewegen door de ruggenprik. Alles gaat in rust, zachtheid en bewondering: het is een prachtig mannetje. En ook met de nodige humor.
Meconium
Hij laat nog wat ontlasting op de buik van de vader achter. Hebben we toch nog meconium zegt hij tegen zijn partner. Zij legt uit dat ze zo uitzagen naar de eerste luier van hun zoon, een luier vol donkere poep. Mooi dat verlangen. En bijzonder dat je er op een andere manier naar kan kijken. Ik maak foto’s van daar waar ruimte is. Op de buik van de moeder, met z’n drieën, van zijn mooie neusje, van zijn handjes en voetjes. En van zijn prachtige lange tenen. Ik vraag of ik hem nog in zijn mandje moet fotograferen. Nee, geeft moeder resoluut aan, we willen hem bij ons houden. Ik zeg dat ik dat begrijp en dat een mandje definitief is en afstandelijker.
Dichtbij
Dichtbij is nu belangrijk. Dat doen ze vol overgave en liefde. De liefde voert de boventoon. Ik vraag of ze nog iets gefotografeerd willen hebben? Ja, ik heb altijd een heel warm en zacht, fijn t-shirt aangehad tijdens de andere zwangerschappen. We willen dat hij daarin wordt gelegd. Een foto van het mooie kleine mannetje in het grote, zachte, fijne t-shirt. Moeder geeft precies aan wat ze wil. Een stille, vastberaden kracht. Hierna laat ik hen achter, in de donkere kamer waar warmte heerst en verdriet is. Verdriet om een leven dat ze niet hebben mogen leren kennen.
Herinnering
Ik loop voldaan naar de auto en voel de zachtheid en de rust die in de kamer aanwezig was. Bijzonder werk is het en ik hoop dat deze foto’s een herinnering zijn waar de ouders en de andere kinderen wat aan hebben. Het is fijn om er op zulke momenten te mogen zijn en dat wat er is met foto’s vast te leggen.
