Hersentumor
Een bijna 1-jarig meisje met een hersentumor. Ze is geopereerd, na korte tijd is de tumor volledig teruggekomen en wordt er niets meer gedaan. Kan er niets meer worden gedaan. Wat afschuwelijk. Als ik aankom moet ik even wachten. Ze wordt leeggezogen want ze heeft last van slijm. Na 10 minuten kan ik terecht en stel me voor.
Mooiste jurken
Vader zit met haar op schoot in een grote stoel, er zijn twee zussen aanwezig, ik zeg hallo tegen ze, moeder geef ik een hand en opa en oma ook. De sfeer is ontspannen, in ieder geval lijkt dat zo. De meiden hebben hun mooiste jurken aangetrokken. Echt prachtig. Ze zeggen dank je wel als ik ze hiermee complimenteer.
Allemaal op de foto
Ik maak foto’s van het gezin, van de ouders met het kleine meisje, van de dames (moeder en haar drie dochters), van de zussen die een voetje vasthouden en de kleinste zus een kus geven. Ze werken fijn mee. Bijzonder. Moeder neemt daarna haar jongste dochter over en ik zet haar ook samen met de kleinste op de foto. Ze geeft een kus en aait. Opa en oma gaan ook nog op de foto. Nu ik er ben kan ik beter zoveel mogelijk vastleggen. Opa zegt: Dat is leuk, die foto’s.
Liggend op bed
Ik vraag aan de meiden of ze nog iets hebben bedacht of iets willen. De oudste geeft aan dat ze wel met haar jongste zusje op de foto wil, liggend op bed. Prachtig. Graag zeg ik, dat is een goed idee. De twee zussen om de kleine meid heen, de meiden één voor één alleen met hun jongste zusje, vader en moeder samen met hun jongste dochter, vader alleen met de jongste en moeder ook. Dichtbij elkaar en ik mag het allemaal vastleggen. Echt mooi en bijzonder. Ik bedank ze en wens ze sterkte. Ze bedanken mij en zeggen dag.
Manu Keirse
Een paar dagen later hoor ik dat het meisje dezelfde nacht is overleden. Poeh, wat heftig. Ik hoop dat de foto’s troost geven, herinneringen toelaten en zoals Manu Keirse zegt: Verlies overleven is de herinnering herbeleven.
Misschien helpen mijn foto’s hier een beetje bij. Ik hoop het voor het gezin.
