Ik sta op het punt boodschappen te doen. Ik word gebeld. Als ik nu kan komen zeg ik, is het goed, doe ik daarna de boodschappen.
Het is oké. Ik pak mijn spullen en voor deze keer de auto. Ik heb spijt als ik aankom want er staan verkeersregelaars omdat de parkeerplaatsen bij het ziekenhuis worden verbouwd. Ik vraag of ik even op de spoedparkeerplaats mag gaan staan en geef aan dat ik kom fotograferen voor een overleden kindje. Och, zegt hij, van mij wel. Aardig en fijn.
Ik loop naar de afdeling en wordt door een verpleegkundige naar de kamer gebracht. Een jong stel. De verpleegkundige vraagt wat ik wil. Ik geef aan dat ik het meisje wil fotograferen samen met de ouders. De verpleegkundige gaat het meisje halen.
Even later komt ze terug met een heel lief klein doosje. Ze verdwijnt weer. Vader opent het doosje dat ze zelf hebben gehaald toen ze hoorden dat het meisje was overleden in de buik. Ze ligt in een blauwe stof. Mijn lievelings-t-shirt zegt de moeder. Ze huilt. Het kleine meisje wordt door vader op het t-shirt neergelegd. Ze ligt nog helemaal zoals ze in de buik heeft gelegen. Vader en moeder willen allebei niet op de foto. Hun handen erbij? Nee. Vader wordt gebeld en verdwijnt naar de gang. Ik vraag aan de moeder of het meisje ook op de witte deken van het bed mag liggen. Ja hoor en ze pakt het kleine meisje heel voorzichtig op, legt haar mooi neer en heeft aandacht voor elk detail. Prachtig. Ook al wil ze zelf niet op de foto, ze zorgt ervoor dat alles aan het meisje goed ligt. Ook poetst ze met zachtheid en liefde een stofje weg. Vader komt weer terug en vraagt of hij met zijn mobiel een foto mag maken. Nee! Ze is heel resoluut en verdrietig. Ik maak wat macro foto’s van de mini vingertjes en teentjes. Ook haar prachtige mond fotografeer ik van dichtbij. Ik zeg haar mond is prachtig. Ja, zegt vader trots, ze heeft mijn lippen. Lief. Ik maak de ouders een compliment dat ze het mooi hebben gedaan. Ook al staan ze zelf niet op de foto, zij waren er wel bij en als ze de foto’s later terugzien, weten ze dat ze met liefde en aandacht hun dochter mooi hebben neergelegd voor de foto.
Ik ben klaar en wens ze sterkte. Ze bedanken me.
Ik loop nog even langs het winkeltje in het ziekenhuis. Ik koop daar regelmatig hartjes voor aan een sleutelhanger of losse hartjes voor in je jaszak. Er ligt niets bij. Ik ga boodschappen doen.
