Ik krijg een vraag of ik naar het ziekenhuis wil gaan om een klein mannetje te fotograferen dat tijdens de bevalling zuurstoftekort heeft opgelopen. De ouders hebben besloten (in samenspraak met de artsen) hem van de beademing af te halen omdat hij teveel schade heeft. Afschuwelijk. Alles klaar om te ontvangen en met lege handen naar huis. Eigenlijk moet het verboden worden.
Ik kan.
Ik rijd naar de stad en kom in de file. Ik bel naar de afdeling om te zeggen dat ik onderweg ben, maar waarschijnlijk wat vertraging ga oplopen door drukte op de weg. De verpleegkundige zal het doorgeven. Ik parkeer de auto nog redelijk op tijd in de parkeergarage en loop naar de lift. Ik moet naar de achtste verdieping en kom, als ik uitstap, direct bij neonatologie. Ik vraag waar ik moet zijn en word direct naar het echtpaar gebracht. Ze hebben een hele grote ruimte voor zichzelf en zijn daar met z’n drieën en een verpleegkundige. Ik stel me voor en maak direct mijn camera klaar. Het jongetje ligt op de borst bij papa en oogt heel rustig en vredig. Een prachtig mannetje. Ze zien er samen mooi uit. Hun andere zoon wordt opgehaald door de verpleegkundige. Ik probeer beide ouders met hun jongste zoon op de foto te zetten. Aangezien moeder net is bevallen geeft de verpleegkundige aan dat ze niet langer mag staan. Moeder probeert de oudste zoon dichtbij de jongste en haar man te krijgen, hij wil weg, spelen en rondlopen. Ik vraag of moeder ook met hun zoontje wil gaan liggen, net zoals hij bij vader lag. Ja. Vader geeft aan dat hij dan wel hun oudste zoon erbij kan halen om in ieder geval een foto met z’n vieren te hebben. Het kleine blote mannetje wordt op de buik van de moeder gelegd. Ze vraagt of ze haar jurk moet uitdoen. Ik geef aan dat dat wel mooi is, maar dat niets moet. Ze doet haar jurk uit. Dat is prachtig, huid op huid. Zo natuurlijk en dichtbij, intiem en warm. Hij ligt heerlijk. Vader pakt hun andere zoon op en geeft aan dat hij vast ook graag bij mama wil liggen. Ze zijn met z’n vieren heel dichtbij elkaar. De oudste zoon heeft een knuffel in zijn hand, een speen in en gaat er ontspannen bij liggen. Af en toe kijkt hij in de camera als hij deze hoort klikken. Alsof ik er niet ben maak ik foto’s van deze intimiteit. Ik sta op een kruk achter het bed om het tafereel van bovenaf vast te leggen. Moeder zegt met een verdrietige stem dat ze dit thuis moeten doen. Vader is er klaar mee en geeft aan dat het bijna voldoende is. En terecht. Staat er een fotograaf op je lippen terwijl je afscheid moet nemen van je zoon. Niest liever dan rust en stilte om dit samen te kunnen doen. Met aandacht. Ik maak nog wat macro foto’s van zijn prachtige wimpers, zijn lieve dopneus en zijn vingertjes en teentjes. Moeder heeft haar jurk weer aan en ligt naast het kleine mannetje naar hem te kijken. Ik vraag of vader er nog even naast wil liggen en dat wil hij. De bescherming van zijn ouders, één links en één rechts, en dan dat kleine kwetsbare leven in het midden, het komt bij elkaar in de foto. Het lijkt op een groot hart. Ik ben blij dat ik nog net van de ruimte gebruik heb kunnen maken om deze foto voor hen achter te laten. De grote liefde van twee grote mensen voor hun kleine mannetje. Het was weer bijzonder.
