Make a Memory
Het is fijn om mensen in hun eigen huis te mogen bezoeken en hen samen met hun overleden kindje daar te mogen fotograferen. In de eigen omgeving, rust, een wiegje.
En ook confronterend. Confronterend omdat alles klaar staat om te ontvangen en de ouders noodgedwongen afscheid moeten nemen, eigenlijk met min of meer lege handen staan.
Een ‘koud’ wiegje met een koud lijfje in plaats van een warm wiegje met een warm lijfje.
Als ik daar aan kom doet de kraamverzorgster open. Ik loop de kamer binnen waar de ouders aan tafel zitten. Ik geef beide ouders een hand en een 1-jarige broer aai ik over zijn bol. Lief manneke. We zitten even stil en opeens begint de vader te praten. Hij legt uit wat er is gebeurd. Het jongetje was/leek, ogenschijnlijk, gezond geboren. Ze namen hem vanuit het ziekenhuis mee naar huis. Toen ze thuiskwamen en de baby gal ging spugen vertrouwde de kraamverzorgster het niet en heeft zij de ouders naar het ziekenhuis gestuurd. Daar aangekomen moesten ze direct door naar het WKZ (Wilhelmina Kinder Ziekenhuis). Na een operatie bleek dat de darmen al voor een groot deel waren afgestorven. Er bleek niets meer aan te doen. Hoe? Weten ze niet. Hij geeft aan dat ze enorm zijn overvallen door de snelheid waarmee het is gegaan.
Hun andere kleine mannetje praat door ons heen.
Na een tijdje gaan ze naar boven met de kraamverzorgster. Zij komt weer terug als de ouders zich even willen klaarmaken. Ze vraagt aan mij of ik dit al eerder heb meegemaakt/gedaan. Ja, zeg ik. Ik heb dit nog nooit meegemaakt zegt ze. Ik vind het heftig. Ja, zeg ik. Wat een groot verlies. Ik vraag of er ondersteuning is binnen haar organisatie. Ja, zegt ze. Zij is degene die de ouders naar het ziekenhuis heeft gestuurd omdat ze het niet vertrouwde. Ze vraagt zichzelf af of ze dat wel snel genoeg heeft gedaan? Ik denk dat ze juist heeft gehandeld, wat een moeilijke vraag.
Ik kan naar boven. Moeder heeft hun overleden zoon uit zijn wiegje gehaald en houdt hem vast. Ze geniet van hem. Zo mooi. De liefde straalt van haar gezicht af. Ik vraag of ze eerst met z’n vieren op de foto willen nu de energie van de oudste nog goed is. Dat lukt. Vier handen bij elkaar. De oudste zoon kijkt de hele tijd naar zijn kleine broer. Wil hem aanraken, aaien. Opeens geeft hij spontaan een kus aan zijn broertje. Prachtig. Bij de moeder stromen de ogen vol met tranen van bewondering, liefde, van geluk. De spontane actie van hun oudste zoon verrast haar volledig, mij ook. Ik was gelukkig op tijd voor een foto. Direct daarna heeft de grote broer oog voor zijn moeder, hij merkt haar tranen en emoties op en geeft haar ook een kus. Lief. Ook als het overleden mannetje op bed ligt krijgt hij nog een dikke kus van zijn grote broer. Daarna is het op en neemt de kraamverzorgster de oudste mee naar beneden. Hij heeft het geweldig gedaan. Ik maak foto’s van hun 3-en, zijn ouders die hem kussen, vasthouden en aaien. Ook fotografeer ik hem in zijn wiegje en met een hele mooie geboortekrans van oma waarop zijn naam en geboortedatum staan geborduurd.
Ik hoop dat het helpend is dat er een kindje rondloopt. Een kindje dat je verrast, laat lachen en waar je je liefde aan kunt tonen. Dit alles naast het verdriet van het verlies. Wat een bijzondere ochtend.
