Make a Memory
Ook deze keer is het heerlijk weer en ik stap op de fiets.
Telefonisch krijg ik door:
Een kleine dame van een half jaar.
Ze gaan de beademing eraf halen.
Of ik foto’s wil maken.
Ja, natuurlijk.
De verpleegkundige neemt even de tijd om toe te lichten wat de situatie is.
Een meisje van een half jaar met dwerggroei.
Ze is blauw uit de auto gehaald nadat ze in slaap was gevallen terwijl de moeder dacht dat ze lekker sliep.
Paniek, ambulance, ziekenhuis.
Het schijnt dat de luchtpijp weg kan zakken, naar achteren toe, ik weet niet het hele en juiste verhaal meer.
Wat afschuwelijk.
Ik kom de kamer binnen en zie een prachtig meisje liggen.
Mooie jurk, lief speldje in haar haren, ze ligt aan de beademing.
De ouders zijn open en duidelijk. Ook zoekende.
Ik maak wat foto’s van haar alleen en van haar en haar ouders.
Ik maak ook wat macro foto’s.
De nageltjes van haar tenen zijn gelakt, zo mooi ziet het eruit.
Haar handjes en voetjes zijn wat gedrongen vanwege de dwerggroei.
Ik houd van plooitjes en kuiltjes in handen en voeten van baby’s, kleine kinderen.
Ik mag erbij zijn als ze van de beademing wordt gehaald (een moedig besluit). Als het niet te belastend is voor mij? (Vraagt de moeder.)
Nee. Hoop ik. Denk ik. Je weet maar nooit.
Ik maak foto’s en krijg tranen in mijn ogen als de ouders samen met het kindje een hart vormen.
Wauw!
Haar lippen en gezichtje worden snel blauw.
Ik raak in verwarring.
Ze krijgt namelijk een rust over zich heen en oogt veel natuurlijker dan toen ze aan de beademing lag.
Sereen oogt het.
De ouders bewonderen haar en zijn naar mij toe open en vragen van alles, wil je een foto maken van dit en wil je een foto maken van dat?
Fijn. Graag. Ik sta op het bed (twee bedden die tegen elkaar aan zijn geschoven), zij liggen op bed en in het midden hun dochter.
Dankbaar werk is het.
Dankbaar omdat ik iets nalaat voor de ouders.
