Donderdag werd ik opgeroepen voor Make a Memory. Of ik naar het ziekenhuis kan komen. Dat kan. Ik kom wat vroeger dan ik heb aangegeven, dat is geen probleem. Een lief klein kindje van iets meer dan een maand oud, met een progressieve stofwisselingsziekte. Een mooi kindje, slapend in zijn bedje. Ik maak wat foto’s met de vaste lens en met de macrolens. In zijn slaap maakt hij bewegingen en lijkt het alsof hij glimlacht. Dat zeg ik ook, de moeder reageert met dat kan nog niet. Dat klopt natuurlijk. Een kindje lacht pas na 5 of 6 weken. Ik ben het alweer vergeten.
Wat voorzichtig moet je zijn met dit soort opmerkingen. Het ligt allemaal zo gevoelig. Vader ligt op bed met zijn telefoon. Heeft andere dingen aan zijn hoofd. Zit niet te wachten op foto’s. Hoe (groot) is het afscheid te moeten nemen van je kindje. De onvoorspelbaarheid, het verlies, het verdriet dat er aan gaat komen, het afscheid. Net terwijl je zo blij bent vader en moeder te zijn geworden. Ik kan me er (gelukkig) niets bij voorstellen. Hoe gedraag je je dan? Is daar een vast patroon voor? Nee. Ik heb nog geen enkele keer hetzelfde meegemaakt terwijl ik al heel wat heb gezien / gefotografeerd. Elke keer op geheel eigen wijze heftig en intiem, dichtbij en op een afstand, machteloosheid en acceptatie. Bijzonder!
