Vorige week
Een oproep van Make a Memory.
Of ik met spoed naar het ziekenhuis wil komen want een lieve kleine baby komt elk moment te overlijden.
Ik kom de kamer binnen. Moeder heeft de baby vast. Verdriet. Waarom hebben ze ons het niet eerder gezegd? Waarom? Waarom?
Afschuwelijk. De onmacht. Het je moeten schikken naar het lot. Onbegrip omdat er een
20 weken echo is uitgevoerd. Daar kwam niets uit. Het schijnt een aandoening te zijn van de hersenen die niet op een 20 weken echo te zien is. Een heel mooi grietje. Twee lieve zussen erbij die heel moedig ook op de foto gaan met hun zusje.
Wat denken zij?
Wat weten zij over de dood?
Weg zijn. Er niet meer zijn. Nooit meer terugkomen? Een ster worden? Een vlinder?
De meiden doen het prachtig in (de) liefde naar/voor hun kleine zus. Wat zullen ze uitgekeken hebben naar hun kleine zusje. En dan opeens,weg vliegt ze. Binnen 12 uur is de situatie dusdanig veranderd dat ze gedwongen zijn afscheid te nemen. Opa’s en oma’s troosten hun (schoon)dochter en (schoon)zoon.
Als vader de kleine dame op zijn schoot krijgt, breekt ook hij.
Wat ben ik blij dat ik je heb mogen kennen.
Wat ben je mooi.
Ik wil geen afscheid van je nemen.
In liefde en verdriet, met onmacht en met kracht.
Heftig.
Ik slik een paar keer.
