Een oproep van Make a Memory
Een baby van 42 weken, vlak na de geboorte overleden.
Ik kijk in het systeem waar ik moet zijn.
Het is heerlijk weer en ik fiets naar het WKZ (Wilhelmina KinderZiekenhuis).
Daar aangekomen heb ik net ‘pech’ dat de begrafenisondernemer er is. Ik moet
even wachten. Prima. Ik neem plaats in een kleine wachtruimte en zweet even uit.
Na een half uur komt de verpleegkundige vragen of ik ermee akkoord ga dat ze de
baby NU meeneemt naar de röntgen. Ze geeft aan dat ik ook bij de familie thuis kan
fotograferen. Ze wonen in de buurt van Utrecht. Ik zeg dat ik wel in de wachtkamer wacht.Praktisch gezien kost me dat meer tijd omdat ik dan daar naartoe moet fietsen en weer terug. Nu ben ik hier toch al.
Eigenlijk is ‘niets’ meer belangrijk als ik denk aan het verlies van deze ouders. Ik bedoel, een half uur langer wachten valt in het niet bij hun verdriet. Ik blader wat door de tijdschriften die er liggen.
Weer een half uur later haalt de verpleegkundige mij op en loop ik mee naar de kamer.
Twee vrouwen met een hoofddoek komen net uit de kamer en zeggen gedag. De begrafenisondernemer is klaar zegt de verpleegkundige.
Ik kom de kamer in en condoleer de ouders. Een Nederlandse vrouw en een Marokkaanse man.
Bijzonder dat ze ruimte hebben hiervoor. Ik kom meestal alleen bij ’Nederlandse’ echtparen.
Ik vraag of ze misschien iets hebben bedacht (sommige ouders kijken op de website van Make
a Memory en doen daar ideeën op).
Ze hebben geen idee geven ze aan.
Ook logisch aangezien er zoveel op je afkomt.
De man zegt: Mijn vrouw wil dit graag.
Ik vraag of ze met z’n 3-en op de foto willen?
Nee, toch alleen de baby? roepen ze allebei.
Oké zeg ik.
Ik fotografeer het mooie mannetje en dan ontstaat er iets. Ruimte. Ruimte voor ideeën, ruimte om
toch op de foto te gaan. Ze kussen hun mooie mannetje. Zij wil hem opeens toch graag vasthouden.
Nu kan het nog zegt ze en ze huilt. Hij komt erbij staan en samen kijken ze naar hun lieve mannetje.
Ik vraag of er iets is dat ze herkennen van henzelf of vanuit de familie. Ja, zeggen ze, hij heeft precies dezelfde neus als zijn grote broer. Met de macrolens maak ik een foto van zijn lieve dopneusje.
Blij loop ik naar buiten. De ruimte die zij toelieten werd groter en groter. Ik vind dat waardevol. Zij hebben straks een blijvende herinnering aan hun zoon en kunnen terugkijken naar hoe ze hem in en met liefde hebben laten gaan.
